خبرگزاری حوزه | تجربه دنیای پرآشوب امروز جهان، با قهرمان های معمولی، سخت و طاقت فرساست.
برای حل این بحران و آشوب، نه کاری از دست فیلسوف حکیم افلاطون و عقل برتر دکارت برمی آید، و نه ابَرمرد هیتلری نیچه، موجب التیام دردهای مردمان آخرالزمان است.
دیگر انسان های معمولی سینما و تلویزیون، کم خاصیت شده اند و راه برون رفت از بن بست های ذهنی و بی معنایی و کسالت حاکم بر زندگی بشر امروز را نمی فهمند.
آنچه که مایه آرامش بشر بوده و در عین آرامش، عشق و هیجان را به همراه دارد، حضور یک قهرمان واقعی بدون جلوه های ویژه و بدون پرده سبز سینماست.
شخصیتی که کودک و نوجوان جامعه از تصویرش به وجد و هیجان درآمده و جوان رشیدش ایستاده برای او مقابل دیدگان میلیون ها بیننده، احترام نظامی به نمایش بگذارد.
قهرمانی که حرکتش مایه برکت و پیشرفت است و اقدامش بموقع، انگیزه بخش و جریان‌ساز می باشد.
قهرمان، با حرف و حدیث، قهرمان نمی شود. در صحنه های فوق العاده و خطرناک، وقتی همه در ردیف نشستگانند، اوست که ایستاده و سینه سپر می کند.
وقتی پرزیدنت پوتین در قامت یک رییس جمهور شجاع وارد قرنطینه کرونایی می شود، یا وقتی خواننده غربی جیبش را بمعنای واقعی حراج ملت آسیب دیده می کند، یا یک زوج جوان طلبه و بسیجی یا پرستار و ارتشی، در خط مقدم جبهه نبردبیولوژیک جانشان را کف دست می گیرند و حتی جسورانه برای پرستاری از سالمندان ایتالیایی، یک پیام تمدنی به وزارت خارجه می فرستند...،
یاد جمله شهید چمران می افتم که گفت: وقتی شیپور جنگ نواخته می شود، مرد از نامرد شناخته می شود.
بله قهرمان ها یک سرو گردن از بقیه انسان ها مردتر هستند و در موقعیت بحران، تفاوت ها را رقم می زنند.
در حقیقت انسان هایی با شوک روانی بالا هستند که وقتی بر پیکر کم رمق جامعه وارد می شوند، بازگشت رویایی را سبب می شوند.
چنین انسان های شاخصی، کلامشان سرشار از آرامش، عملشان بی حاشیه و بی ادعا و حضورشان جریان ساز و جدی و انگیزه بخش برای ملت می باشد. اهل عوام فریبی و خودشیفتگی اینستاگرامی نیستند و اسیر فضای سطحی و فانتزی و تقلیل گرایانه ی توییتر نشده اند.
آری عصر ما قهرمان واقعی می خواهد نه قهرمان پوشالی و نه یک انسان معمولی ...
علیرضا محمدلو، کارشناسی ارشد فلسفه علوم اجتماعی
